Anlambazlar Ordusu Bir kadın ağlıyordu bıçaklanmış nefesi -yağmur kesilmiş yalnız çatıdan birkaç sert damla sesi- Ağıt kokusu tütmeye başlamıştı -hep kadınlar yakar bizde ağıdı- Ağırlaşmış omuzlarımda iyice aramak Geceleyin o sisler sanki göğsünü örten birer yaprak gibi sakindi... Buldum Ağıtlardan sıyrılıp uzandım bedenden bir çuvalın içine Aşık oldum biraz, biraz doğruldum Ve de düştüm: Selâsını okuyamadığım elâ gözler belki çocukturlar yüzlerinde ölüm ellerinde şeker Gördüm Masum ve titrek O yağan kefen parçaları dağlarıma Gülüşlerle dağılır nakarattan dönerek -bir anda yok olan- Bir his gibi sisler dağılır -insan değiller sanki hiçbiri- Çiçekler vardı ellerimde bir açıp bir solan Her şafakta dipdiri -Damlalara eş davlumbazları vuruluyor göğsümün- Ve yeniden yeryüzüne düşen su Sanki uygun adım yürüyen bir anlambazlar ordusu.
Kayıtlar
Aralık, 2016 tarihine ait yayınlar gösteriliyor
- Bağlantıyı al
- E-posta
- Diğer Uygulamalar
BİR TARAF SİYAH OLUR BİR TARAF BEYAZ Bak bugün komple siyah giyinmiş Ve siyah Onun üstünde durduğu kadar Temiz ve güzel durmamış Hiçbir yerde O kadar beyaz durmamış hiçbir beyaz Ve o kadar rengarenk değil Hiçbir gökkuşağı Hiçbir gül o kadar kırmızı değil Ve siyah da değil Erzurum'un gülleri Onun beyaz Benim siyah olduğum kadar... "Yazdım siyah diye Beyaz koksun saçların Sen ben kadar ağlama Ak aksın gözyaşların." SIRADAN