La Casa De Papel
La Casa De Papel, kendi ideallerini ve başkaldırısını yansıtmak isteyen, gelir eşitsizliğine ve bu eşitsizliğin dünya üzerindeki artışına dikkat çekme amacında olan Profesör’ün ve sekiz suçlunun İspanya Kraliyet Darphanesi’ne düzenledikleri rehineli soygunu konu almaktadır. Dizide rehinelerden ana karakterlere, her karakterin hikayesi ve kendi vicdani çatışması nakşedilmiş, izleyici ile karakter arasında bir nevi anlayışa dayalı bir yapı kurulması çok güçlü olmasa da sağlanmıştır. Bazı karakterlerin es geçilmiş veya yeterince kuvvetli nakşettirilememiş olduğunu görüyoruz. Oslo ve Helsinki arasındaki silah arkadaşlığına dayalı ilişkinin detayından veya Sırbistan’daki savaşın amacından, Helsinkinin duygusal yanlarından -belki de bilerek- mahrum bırakıldık. Profesörle Berlin arasında ne tür bir ilişki olduğunu tam anlamıyla belki de gelecek sezon anlatacaklar lakin bildiğimiz husus, henüz anlatılmamış hikayelerin içindeki duyguların da izleyiciye sezdirebilmiş olduğu gerçeği.
Devletin verdiği ile aldığı arasındaki dengesizliğe bir de şiddet açısından baktığımızda görüyoruz ki, niyeti göremeyen bir devlet ve verilen hasarın boyutuna karşı devletin kolluk kuvvetleri aracılığıyla uyguladığı şiddet arasında derin bir orantısızlık var. Hobbesçu devlet yapısında La Casa De Papel artık bize yeni bir çağa girildiğini anlatmak istiyor: Devlet, insanın kurdudur. İnsana karşı olabildiğince sert davrandığı, itina ile soruşturma yaparken ölümcül hasar vermekten çekinmediğini soygun boyunca gözlemliyoruz. Fakat burada takdire şayan nokta, dizinin anlatımında buraya da doğrudan müdahale edilmemiş yani yargı izleyiciye bırakılmış: Polis ve istihbarat hata yaparken can da kurtarıyor, soyguncular şiddete karşılarken psikolojik ve fizyolojik hasarlar vermek zorunda kalıyorlar. Bu da bizlere hiçbir sütün ak olmadığını gösterir vaziyette. Karar verme ya da yargılamama süreci izleyiciye bırakılmış. Bu da dizinin kendiyle çelişmemesini sağlıyor: İnsanları yargılmadan önce o insan olmanız gerekiyor.
devamı ve daha fazlası içint tıklayınız.
Devletin verdiği ile aldığı arasındaki dengesizliğe bir de şiddet açısından baktığımızda görüyoruz ki, niyeti göremeyen bir devlet ve verilen hasarın boyutuna karşı devletin kolluk kuvvetleri aracılığıyla uyguladığı şiddet arasında derin bir orantısızlık var. Hobbesçu devlet yapısında La Casa De Papel artık bize yeni bir çağa girildiğini anlatmak istiyor: Devlet, insanın kurdudur. İnsana karşı olabildiğince sert davrandığı, itina ile soruşturma yaparken ölümcül hasar vermekten çekinmediğini soygun boyunca gözlemliyoruz. Fakat burada takdire şayan nokta, dizinin anlatımında buraya da doğrudan müdahale edilmemiş yani yargı izleyiciye bırakılmış: Polis ve istihbarat hata yaparken can da kurtarıyor, soyguncular şiddete karşılarken psikolojik ve fizyolojik hasarlar vermek zorunda kalıyorlar. Bu da bizlere hiçbir sütün ak olmadığını gösterir vaziyette. Karar verme ya da yargılamama süreci izleyiciye bırakılmış. Bu da dizinin kendiyle çelişmemesini sağlıyor: İnsanları yargılmadan önce o insan olmanız gerekiyor.
devamı ve daha fazlası içint tıklayınız.
Yorumlar
Yorum Gönder