Çökerti
Karanlık kalıp kalıp çöker sofralarıma
Salonlarımda hamam
böcekleri
Kalp gözümde arpacık
Yoğun bir duman yükseliyor
apaçık göğe
Bir ev gibi gövdemden
Kör denir mi her karanlıktaki insana
Göremiyorum ben, gözlerim birer dolunay.
Sabah, üzerime
çullanıyor
Daha yatakta boynuma çekilen yay
Yanık kokuları güneydoğudaki
çocuklarımın
Ve beton uykusu o her yerdekilerin
Dilimin üstünde birikiyor aniden
İçselleştirdiğim tüm dünyamız
Karanlık çöker aklıma
Göğsümde yıldız bokları, yamyaş
sırtımız
Bir ameliyat kesiği var bakışlarımda
Aklım fışkırıyor
Tüm içselleştirdiğim efendiliklerim
Tüm gülümsemelerim ve dişlerimin
arasında kalan aşk
Kanım tükürüyor beni
Elbet burada bambaşka bir terslik var
Şaşkın seyirciler arasında bir cellat
-adına dünya deyin içselleşmeden-
Şaşkın bir cellat
Aklımı gövdemden ayırıyor
-yalnızca hisler-
Başım boynumda kaldı
İsli bir kömür madeni olan aklım
Göçükler içinde kalan
bir
işçiyim artık
Karanlık göçüyor
Soğuk suya çarptırılmış yüzüm
O her yerdeki, o her yere çıkan yol
ölüyor
Ha dün
Ha bugün
Hüzün ağır ağır çöküyor.
Kâlemî
Yorumlar
Yorum Gönder