Şimdiki Zaman Kipi

Göğün bulutsuz köşelerinden –usulca- bir tutam ‘şimdi’ alıyorum. Bir dilbilgisi kitabının aşık olunmuş, hor görülmüş, ders dinlenmemiş köşesine karalamalar çizilen sayfasıyla gerçekleşmeyecek hayallere benziyor. Kaşları –sevimli- bir dal parçası gibi hafiften çatılı bir kız çocuğuna benziyor, babasına hep kırgın. Bilmiyorum, neden geçmişe ulanınca nefret fışkırtır kimisi şimdi’den, bir horlama değil midir kin? Noktalama işaretlerinin adeta bir karın boşluğu olan şimdiki zaman, annelerimizin ölümün iticiliğine yutkunarak, evlerinin camlarını silerken, camdan gelip bilincimizi yırtan ‘vıyk’ sesidir. Kirpiğe bulaşıp sonra düşen o kararsız, hıçkırıkları sessizce biriken damlaların, damlaların ardından hayatın sansürlenmesi, şokun ilk hali yani, kırgınlığın doğum günü, sonra’nın uzaklığına verilen tepki… O an, o sabah serinliğiyle saat on buçuk güneşinin uzaktan selamlaştığı, sarı ışıkların gecede yoğunlaşan aşkı sabaha taşırcasına yüzünü okşayıp uyandırdığı tatil sabahlarıdır… Ve hiçbir zaman bir dizi figüranı olmaktan kurtulamayacak çatık kaşlı sürücülerin otoban sesine alışması ve lap diye öpmesi ânıdır on sekiz yaşında bir kızın on sekizine basan bir oğlanı… Yani şimdiki zaman; aniden genze kaçan yutkunukların, diyaframdan gülüşlerin diasporasıdır adeta. Şimdiki zaman hem tektir, hem çoğul. Senin beyazlığın kadar beyazdır,

                                                yaradılış kadar sınırsız.

Şimdiki zaman,

                              sen ‘yap!’ diye vardır.

O.T.K