Hiçbir zaman çalışmaktan yerinmesem de, çalışmayı bir amaç haline getirsem bile en tembel yanlarımı bastırmış olmanın, totaliter olmanın bir sancısını çekiyorum. Disiplin esnasında daima baş kaldıran dizeler oluyor ve sanki bunlar hep en içten cümlelermiş gibi gözüküyor. "Çalışkanım!" demek ne kadar yapmacıksa, iinsamlığımın göbeğinden bir yer olan rehavet isteğim de o kadar içten konuşuyor sanki. Onu dinliyorum bazen ve ürperiyorum, kağıdı kalemi bırakıp birkaç gün uzaklaşmama sebep oluyor: "Kafam almıyor şu an!"
-Nasıl bir kimlikle ölmek istediğine göre mi çalışıyoruz? Bir kimlikle ölebilmek için hayatı harcamaya mı uğraşıyoruz?
-Nasıl bir kimlikle ölmek istediğine göre mi çalışıyoruz? Bir kimlikle ölebilmek için hayatı harcamaya mı uğraşıyoruz?
Yorumlar
Yorum Gönder